Marij vertel!
We hoorden dat je een loverlover hebt!
Jij, verliefd?
Zooo leuk!
Wie is het?
Wanneer komt ie langs?
Ik bevond mij in de backstage ruimte met 8 prachtige zwangere mannequins.
Gloeiende koppies, uit de bh knallende borsten, bolle naveltjes, loshangende broeksluitingen en opgezwollen voetjes schoten mijn kant op.
Verontschuldigend snelde ik met m’n microfoon het podium op.
Na de 1e date, 3 weken terug, had ik super enthousiast de polaroid laten zien die gemaakt was van ons tweeën.
En tot 2 dagen geleden bij elke boeking die ik dagelijks had, iedereen in volle glorie over hem ingelicht.
Alle 50000 berichten die ik van hem kreeg, vermeld als een blij ei.
Maar die dag daarvoor was ik totaal onvoorbereid naar onze lunchafspraak gegaan.
Daarna stonden we buiten, ik op mijn roze wolk, hij ineens met zo’n ver-weg-in-gedachten-blik.
Nog grappend vroeg ik wat er was, of ik even moest gaan zitten.
Omdat hij mij vast en zeker niet meer zou willen zien?
Met zo’n lacherig elleboogtikje erbij.
Hij gaf geen geruststellend antwoord.
Het duurde een eeuwigheid voordat ik het door had.
Hè? Maar dan ga ik je dus niet meer zien nu… nooit meer?
Nee, zei hij ook nog, dat zou wel een beetje raar zijn.
Zijn duidelijkheid in deze opmerking ontging mij op dat moment.
En de volgende ochtend.
De Negenmaandenbeurs.
5 dagen plus 2 avonden, op het hoofdpodium, het programma presenteren.
Dat is de RAI gevuld met schattige baby’s, peuters & kleuters, fanatieke vaders, verliefde stelletjes en gelukkige gezinnen.
Met een ongecontroleerde lichamelijke trilling en een hysterische vibratie in de stem: welkom op de Negenmaandenbeurs, wat fijn, al die zwangere dames, wat heerlijk voor jullie, lekker verliefd zijn, om dan weer snikkend af te gaan.
Dramatische taferelen van een presentatrice die ‘t struikelen over een zoveelste buggy niet langer aankon.
Kinderboeken huilend uit elkaar trok.
Was natuurlijk niet gepast.
Dus, met op de achtergrond vrolijke kinderliedjes, besloot ik het beste te doen wat ik kon bedenken.
Ik loog.
Tussen alle gelukzalige rondvliegende hormonen loog ik.
Ik zei dat alles goed ging.
Het presenteren ging mij vervolgens prima af.
Weliswaar een paar octaven te hoog.
Tot ik met Gerda Havertong aan het praten was.
Ergens op dag 3, ter voorbereiding van de uitreiking van het Boekstart Babyboekje 2016.
Dreigde ik even op haar schoot in tranen uit te barsten.
Maar dat valt te herleiden aan jeugdsentiment; het gevoel dat je bij Gerda alles kwijt kunt.
En daargelaten dat ik, na de laatste dag van de Negenmaandenbeurs, ’t kruispunt nog niet over was gefietst, kromgetrokken in een huilbui schoot.
Misschien deed ik te veel als een Hema taartje dan een Holtkamp.
Was ik te veel Jordaan, te weinig grachtenpand vol met Menno Kroon en Missoni.
Had ik wat minder hard van stapel moeten lopen.
Een vriendin vroeg nog, dat heb je hem niet gevraagd hè?
Misschien had ik dat ook niet moeten doen.
Maar dit was voor mij nieuw terrein.
Dit was liefdesverdriet op een ander level.
Liefdesverdriet anno 2016.
Tussen de bedrijven door.
3 weken van stroomstootjes en een jungle aan vlinders en een bescheiden verdubbeling aan sjans ….
Ik had ’t allemaal voor geen goud willen missen.